Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանը «Ֆեյսբուքի» իր էջում գրել է.

«Պետք չէ ոգևորվել կամ առավել ևս հրճվել, երբ հնչում է, թե Հայաստանի տարածքային ամբողջության որևէ խախտում ծանր հետևանք կունենա ԵՄ-Ադրբեջան, կամ ԱՄՆ-Ադրբեջան հարաբերության վրա: Նախ, պետք է հասկանալ, իսկ ի՞նչ են հասկանում նրանք Հայաստանի տարածքային ամբողջություն ասելով: Օրինակ, պաշտոնական Երևանը հայտարարում է, թե ՀԱՊԿ-ին տալիս են այդ հարցն ու չեն ստանում բավարարող պատասխան: Իսկ ինչպիսի՞ պատասխան են տալիս այդ առնչությամբ ԵՄ-ն ու ԱՄՆ-ն:

29,8 ասելը դա բոլորովին պատասխան չէ: Սահմանագծման և սահմանազատման բացակայության պայմաններում արդյո՞ք տարածքային ամբողջություն ասվածը չի դառնում ամորֆ հասկացություն, որին կարելի է ձև տալ ըստ քաղաքական նպատակահարմարության: Առավել ևս, երբ Հայաստանի վարչապետի մակարդակով է ազդարարվել «կադաստրի թղթի» բացակայությունը:

Ինչո՞ւ են այդ հարցերը դառնում հրատապ: Որովհետև նկատելի է, որ Վաշինգտոնն, օրինակ, «թավշյա» կերպով փորձում է իր վրայից հանել բանակցային պատասխանատվությունը: «Թավշյա» ասելով նկատի ունեմ այն, որ դա արվում է այնպես, որ «տապալելու» պատասխանատվությունն ընկնի Բաքվի վրա, որին տրվում են թե՛ Վաշինգտոնին, թե՛ Բրյուսելին «կողմնակալության» համար մեղադրելու խոսուն առիթներ: Մի քանի օր առաջ Բորելն էր, նախօրեին էլ՝ պետքարտուղարի տեղակալ Օ Բրայանը:

Ի՞նչ է ստացվում: Երևանը պատասխանատվությունը բարդում է Մոսկվայի վրա, Մոսկվան պատասխանատվությունը բարդելով Հայաստանի վրա՝ միաժամանակ անուղղակի թողնում է Բրյուսելի և Վաշինգտոնի վրա և, ինչպես երևում է, Վաշինգտոնն ու Բրյուսելը որոշում են «չմնալ» դրա տակ և «վերադարձնել» պատասխանատվությունը Մոսկվայի դաշտ՝ Բաքվի միջոցով: Երբ պատասխանատվությունը դառնում է այսպես բազմակողմ պինգ-պոնգի առարկա, դառնում է էսկալացիայի գեներատոր՝ տալով մտահոգության տեղիք:

Կրկնում եմ այն, ինչ ասել եմ ամիսներ շարունակ, երբ առաջացան նաև բրյուսելյան ու վաշինգտոնյան ձևաչափերը՝ Հայաստանի համար կարևորագույն խնդիր է բոլորին պատասխանատվության հստակ, միմյանցից տարանջատած շեշտի ներքո պահելը՝ հանրային-քաղաքական օրգանիզմի ամբողջ կարողությամբ և, ինչն առավել կարևոր է, հատկապես հանրային մեխանիզմներով՝ պետական-քաղաքականի համար թողնելով ճկունության տեղ:

Մենք միայն այդ կերպ կարող ենք թույլ չտալ մեզ համար զգայուն հարցերի հանդեպ պատասխանատվության տրանսֆորմացիա «բազմանդամ պինգ-պոնգ»-ի: Մենք՝ որպես հանրային օրգանիզմ, սա չկարողացանք կամ չուզեցինք անել Արցախի պարագայում՝ ի վերջո ստանալով էթնիկ զտում ու հայաթափում: Հետևանքը ծանր է լինելու, եթե մենք չկարողանանք անել սա նաև Հայաստանի հարցում, այլ շարունակենք զբաղվել լավագույն «փրկիչ» նոմինացիայով»: